Demir Kafes Kırılınca

6 Ağustos 2017 tarihli bir haber:

Yolda evlilik teklifi planı hüsranla bitti…

Sakarya’nın Serdivan İlçesi’nde polis, evlilik teklifinde bulunacak olan arkadaşları için araçlarıyla yolda toplanan yaklaşık 50 kişilik gruba izin vermedi. Serdivan ilçe merkezinde bulunan Kafeler Sokağı’nda yaklaşık 50 kişilik grup, evlilik teklifinde bulunacak arkadaşları için organize oldu. Kalabalık teklif için yolda toplanırken, olay yerine Sakarya Emniyet Müdürlüğü’ne bağlı motorize trafik polisleri geldi. Ekipler yolda bekleyen sürücülere trafiği tehlikeye düşürdüklerini söyleyip, araçlarını bulunduğu yerden almalarını istedi. Sivil kıyafetli bir komiser de aracından inerek kalabalığa ‘dağılın’ uyarısında bulundu. Ancak grup dakikalar içinde teklifi yapıp dağılacaklarını söyleyince bu kez komiser, “İstemiyorum, burada kimse kalmayacak. Kim varsa gözaltına alırım. Yolu boşalt hemen. Gördüğünüz tüm araçlara ceza yazın” diye cevap verdi.

Haberin verildiği internet sitesinde hadisenin videosu da var. “Trafiği durdurarak cadde ortasında evlilik teklifi” fantezisinin organizatörü oldukları anlaşılan genç kadın ve erkekler trafik polisi ile tartışıyor, “canım ne var on dakikalığına trafik kesilse” diye polise meydan okuyorlar.

13 Mart 2017 tarihli diğer bir haber:

15 dakika kuralı mağdur etti… Sınav yerine polis merkezine götürüldüler

Selçuk Üniversitesi Kampusu’nda sınava geç gelen öğrenciler, polis ve güvenlik görevlileri ile tartıştı. Tartışma sonucu fakültenin kapı girişlerinde camlar kırıldı. YGS’de bu sene ilk kez uygulanan “15 dakika” kuralı sebebiyle hiçbir aday saat 09.45’ten sonra sınav salonlarına alınmadı. Bu yüzden pek çok yerde sınava geç kalan adaylar sınav merkezlerinin girişlerinde güvenlik görevlileriyle tartıştı.

Haberin görsellerinde camları kırılmış bir okul kapısı önünde ayakta bekleyen polis memurları görülüyor.

17 Ocak 2018 tarihli başka bir haber:

Antibiyotik yazmayan doktora saldırdı, tehditler savurdu

İzmir’de bir doktor, yakınına antibiyotik yazmadığı gerekçesiyle avukat olduğu öğrenilen bir kişinin saldırısına uğradı. Saldırı anı cep telefonu kamerasıyla kaydedildi. İzmir’in Karşıyaka ilçesindeki Bostanlı 4 Nolu Aile Sağlığı Merkezinde (ASM) görevli doktorun, bir hasta yakını tarafından darbedilmesine ilişkin görüntüler ortaya çıktı. Avukat olan bir kişinin yakınına antibiyotik yazılmadığı gerekçesiyle ASM’ye gelerek burada görevli hekimi darbetmesiyle ilgili İzmir Tabip Odası ve sivil toplum kuruluşlarından üyeler, merkez önünde toplanarak basın açıklaması yaptı. Merkezin Sorumlu Hekimi Mithat Kara, yaptığı konuşmada, iki gün önce gelen bir kadının, hastası olmadığı halde Dr. Bülent Öner’den acil antibiyotik reçetesi düzenlemesini istediğini aktardı. Dr. Öner’in antibiyotik yazmadığı hastayı kendi doktoruna yönlendirdiğini anlatan Kara, “Ertesi gün hastanın avukat olan ağabeyi gelip doktor arkadaşımızın odasına daldı, hakaret etti, ölüm tehditleri savurdu ve tekme attı” dedi.

Haberin videosunda küfrederek doktora saldıran bir adamı tutmaya, sakinleştirmeye çalışan insanlar görülüyor.

10 Şubat 2018 tarihli farklı bir haber:

Sınıfta skandal görüntüler

Tekirdağ’ın Çorlu ilçesinde bir lisede öğrencilerin öğretmenleri ile alay ettiği görüntülerin sosyal medyada yayılmasıyla duyulan skandalla ilgili soruşturma başlatıldı. Çorlu’da Ahievran Mesleki ve Teknik Anadolu Lisesi’ndeki görüntülerde, sınıfta ders anlatmaya çalışan bir öğretmen, öğrencileri tarafından alaya alınıyor. Öğretmen ders anlattığı esnada ayağa kalkan, öğretmenin kıyafeti ile alay eden, öğretmenin kulağına el hareketi yapan, tüm bunlarla da yetinmeyerek öğretmenini kucaklayan öğrenci, arkadaşları tarafından kahkahalarla izleniyor. Yaşananları kaydeden öğrencilerin görüntüleri sosyal medyada paylaşmasının ardından skandal duyuldu.

Haberin videosunda meslek lisesi öğrencilerinin zavallı hocalarıyla nasıl terbiyesizce ve acımasızca dalga geçtikleri, onu nasıl küçük düşürdükleri görülüyor.

Bu haberlerin ortak noktası nedir?

Devletin koyduğu, herkes için geçerli olan kuralları kendi istekleri doğrultusunda esnetmek hatta ihlal etmek isteyen, bunu yapmalarına engel olarak gördükleri polis, öğretmen ve doktorları taciz eden, küçük düşüren, alaya alan ve hatta onlara saldıran “sivil vatandaşlar”.

Son tahlilde askeri/sivil bürokratlarca kurulmuş olan, hatta yer yer “memur cumhuriyeti” diye anılan Türkiye Cumhuriyeti’nde o çok müstesna, o çok dokunulmaz “devlet memuru” tahtı fena halde sallanıyor.

Bu enteresan gelişmenin sosyolojik bir fenomen olarak incelenmesi gerekiyor.

Bürokrasi iktidarının altın çağlarında “mizah” neredeyse siyasetçilerin aşağılanıp dalgaya alınmasıyla özdeşleşmişti. Milyonlarca oy almış siyasetçileri mini etekli hafif kadınlar gibi çizmek ya da tiyatro oyunlarında siyasetçilere hakaret etmek, onların taklitlerini yapmak vaka-i adiyeden sayılırdı.

Gün geldi devran döndü. Siyaset, sandık ve seçimler, tarihimizde hiç olmadıkları kadar belirleyici hale geldiler. Bürokratik vesayet, adım adım geriletildi. Cumhurbaşkanlığı makamına oturabilmek için getirilen yüzde elli barajını aşma şartı da oyların kıymetini iyice arttırdı. Bunun siyasetçileri sonsuz bir popülizme sürüklemesi beklenmesi gereken bir gelişmeydi. Eğer seçmen oyları siyasetçiye hiçbir şekilde dengelenmeyen, denetlenemeyen, neredeyse mutlak bir iktidar getiriyorsa, siyasetçinin o seçmenleri her halükârda mutlu etmeye, el üstünde tutmaya, hatta şımartmaya çalışması doğal bir netice sayılmalıydı.

15 Temmuz darbe girişiminden sonra “sokağa dökülüp darbeyi önleyen kahraman halk” söylemi siyasetçilerin başat söylemi haline geldi. Darbe girişiminde bulunan “askeri bürokrasi” karşısında canı pahasına savaşarak vatanı kurtaran “sivil halk” imajı özellikle iktidarı destekleyen kitlelerin zihninde derhal kendine yer buldu. Halk kitleleri, öteden beri siyasetçilerin bir ayak bağı olarak gördükleri bürokrasiye yönelttikleri şiddetli eleştirileri görüyor ve genel olarak destekliyordu. Siyasetçilerin hedef tahtasında bazen generaller, bazen hâkimler, bazen meslek örgütlerinin idarecisi doktorlar, bazen de üniversite profesörleri oluyordu. Uzun yıllardır bürokratik seçkinlerin şiddetine, hoyratlığına, tepeden bakışına maruz kalmış olan kitleler, bu söylemi çok da zorlanmadan benimsemişlerdi. Üzerine darbe girişiminde yaşananlar da gelince “düşman” hatları iyice belirginleşti.

Siyaset kurumunun bürokrasiye karşı bir zamandır ağır ateşte pişirdiği öfke, halk kitlelerinin elinde zaman zaman kontrolden de çıkabilen tehlikeli bir enstrüman haline gelmeye başladı. OHAL kapsamında çıkartılan 696 Sayılı KHK’yla, darbe girişimine karşı mücadele eden, terör olaylarının aydınlatılmasına, bastırılmasına, etkisiz kılınmasına neden olan sivillerin, hukuki ve cezai işleme uğramayacağı garantisi verildi. Bahsettiğimiz şiddetin adeta tecessüm etiği fiili durum açıkça meşrulaştırılmış oldu.

Siyasetçinin öfkesi aslında -eski alışkanlıklarını sürdürüp- iktidarını paylaşmaya kalkan üst düzey bürokratlara, generallere, yüksek yargı mensuplarına yönelikti. Bu tepkinin halktaki yansıması ister istemez çok daha alt düzeyde vücut buldu. Halk öfkesini doğrudan temas kurabildiği memurlara yöneltti.

Neticede olan, öğretmene, polise, doktora oldu.

Fert bazında değil ama topluluk olarak “öznelikleri” sürekli vurgulanan, dünyanın kendileri etrafında döndüğüne inandırılan kitlelerin önüne geniş bir hareket alanı açılınca başta örnekleri verilen türden hadiseler hızla yaygınlaşmaya başladı.

Max Weber, rasyonelleşmenin somut yansıması olarak gelişecek bürokratik kurumların, birer “demir kafes” haline gelerek insanlığı hapsedeceği öngörüsünde bulunmuştu. Ülkemizde batı taklidi bir modernleşme çabasının, doğuda çok aşina olduğumuz “zorbalıkla idare etme” anlayışıyla kol kola girip çatısını çattığı, o bize mahsus bürokratik demir kafes kırıldı. Ancak bu kafesin kırılmasının kitlelere gerçek bir özgürlük sağladığı iddiası çok su götürür…

Siyasetçiler görmüyor olamaz: Kamu düzeninin tesisi ve idamesi halk kitlelerinin memnuniyeti için olmazsa olmazlar arasındadır. Koyulan kuralları ihlal eden kişiye göz yumulması belki o kişinin oyunu kazandırabilir ama öte yandan mağdur olan çok sayıda başka kişinin oyunu kaybettirir. Hukukun kişiye özel olarak uygulanması, kuralların “sevgili dostlarımız için” birkaç kez “esnetilivermesi” aynı ayrıcalıklara erişemeyen geniş kitlelerde zaman içinde infiale sebep olur.

Toplumsal kuralların uygulanmasıyla görevlendirilmiş öğretmene, polise, doktora hücum eden cahil kişilerin yaptıklarına göz yummak, zar zor yürüttüğümüz birlikte yaşama çabasının kolonlarını dinamitlemekle eşdeğerdir. Sürükleneceğimiz kaos ortamında onların oyunun hiçbir kıymeti kalmayabilir.

Siyasetçilerimizin toplumsal barışımızı sürdürmek adına ucuz halk pohpohlamalarından, popülizmden vazgeçmeleri gerekiyor. Bürokrasinin sinsi bir ejderhaya dönüşmemesi için her şeyi yapmaya evet ama bürokrasiyle savaşıyoruz diye orman kanunlarına dönmeye de hayır.

Bu dengeyi tutturmak mecburiyetindeyiz.

İmanı Resetlemek

“Resetleme” bugün artık Türkçemizin bir parçası. İngilizce “re” (yeniden) ve “set” (ayarlama) kelimelerinin bir araya gelmesiyle ortaya çıkan bu kelime, hayatımıza güncel teknolojilerle beraber girdiği için bir anlam kaymasına uğramış; çalışan bir cihazı yeniden başlatmak anlamında kullanılıyor.

Bilgisayarla çalışırken açtığımız programlar bilgisayarın RAM denilen geçici hafızasına yüklenir. İyi kodlanmamış, kötü niyetlerle kodlanmış yahut virüs bulaşmış programlar kapatsanız bile hafızadan silinmez, arka planda sessizce işlemeye devam ederler. Hem kıymetli hafızada yer işgal etmeyi hem de bilgisayarın beyni sayılan CPU’yu yormayı sürdürürler. Aşırı yüklendiği için ısınan CPU’yu, üzerine hava üfleyerek belli bir ısıda tutmakla görevli fanlar daha hızlı dönmeye başlar. Bu da bilgisayar gürültüsünün artmasına sebep olur. Kullanım süresi uzadıkça bilgisayarın hem performansı düşer hem gürültüsü artar. Belki donmalar, kilitlenmeler başlar ve nihayet son çareye başvurulur: “resetleme”.

Bilgisayarlar resetlendiklerinde geçici hafızadaki her şey silinir. Yeniden açılırken sadece temel uygulamalar hafızaya yüklenip çalıştırılır. Böylece hatalı programların “tortularından” kurtulmuş oluruz.

Antivirüs uygulamaları da “temizlik” için “resetleme” isterler zira virüslü programları hafızada çalışırken durdurup etkisiz hale getirmek çok zordur. Antivirüs programları, yeniden başlatılan bir bilgisayarda hafızaya ilk başta yüklenip virüslü programların kendileri gibi hafızaya yüklenmesinin önünü alırlar.
Sanırım bu malumatı kuracağım analoji için verdiğim anlaşılmıştır.

Bu analojinin ilham kaynağı çok sevdiğim bir ağabeyimdir.

Geleneğimizde, itikadî alanda “resetlemeye” tekabül eden bir kavram var: “tecdid-i iman”. Tecdid-i iman, çeşitli sebeplerle imanlarının izalesine sebep olacak bir teşebbüste bulunan, yani dinden çıkan kimselerin, iman esaslarını oluşturan konularda inançlarını yenilemeleri anlamında kullanılır.

Bugün ülkemizde kendisine Müslüman diyenleri incelediğimizde, tıpkı resetlenme zamanı gelmiş bir bilgisayar gibi, bir tecdid-i iman ihtiyacının hasıl olduğunu görüyoruz. Hatta belki de bu tecdid-i imanın “kitlesel seviyede” yapılması lüzumu hissediliyor!

Uzun asırlar boyunca öğrenilen (hafızalara yüklenen) yanlış bilgiler, hurafeler, temelsiz inançlar Müslümanların kafasından ve kalbinden ne yazık ki temizlenemiyor. İnandığı gibi yaşamamanın neticesinde yaşadığı gibi inanmaya başlayanların hayat tecrübeleri kanıksanıp, “dinleştirilerek” başka bir tortu tabakası oluşturuyor. Bunlar temizlenemedikleri gibi yeni açılımların da önünü kapatıyorlar. Müslümanları sonsuz bir döngüye sokuyorlar.

Peki, nasıl olacak bu resetleme yahut kitlesel tecdid-i iman?

Gelin burada bir fantezi kuralım yahut zihinsel bir deney yapalım.

Diyelim ki devlet bir karar alıyor ve MERNİS’teki dijital kimlik kayıtlarında dini “Müslüman” yazan herkesin kaydını “dini yok” şeklinde güncelliyor. Türkiye vatandaşı tüm Müslümanlar bir anda resmen “dinsiz” hale geliyor.
Bilgisayarı böylece kapatmış oluyoruz. Şimdi sıra yeniden açmaya geldi.
Yeniden Müslüman olmak isteyenlere bir sene mühlet veriliyor. Bir senenin sonunda, hâlâ resmi olarak “Müslüman” olmayanlara din hizmetleri sunumunun durdurulacağı ilan ediliyor. Mesela cenazelerinin İslami usullerde kaldırılmayacağına, camilere alınmayacaklarına, hac ve umre için başvuru yapamayacaklarına dair bir kanun çıkartılıyor.

Yeniden resmen “Müslüman” olmak için basit ama çok sıkı uygulanan bir kural koyuluyor: Uzunca bir sözleşmenin her bir maddesinin altına, “okudum, anladım ve kabul ettim” yazarak imza atmak gerekiyor.

Yani öyle kelime-i şehadet getirivermek kâfi sayılmıyor!

Sözleşme taslağı üzerinde biraz çalıştım!..

İman Resetleme Sözleşmesi Taslağı

Sözleşmenin ilk maddesi şu: “Allah’tan başka hiçbir tanrı olmadığına, Allah’ın insanüstü özel güç ve yetkiler verdiği, bazı güçlerini devrettiği hiçbir insanın bulunmadığına, Hz. Muhammed’in, Allah’ın kulu ve elçisi olarak ilahi mesajı Kur’an-ı Kerim vasıtasıyla bize ilettiğine iman ediyorum.”

Takip eden maddelerden bazıları ise şöyle:

• “Allah’ın her yerde hazır ve nazır olduğuna, her yaptığımı görüp bildiğine ve öldükten sonra gizli ya da açık, küçük ya da büyük tüm yapıp ettiklerimden beni sorumlu tutacağına iman ediyorum.”
• “İman konusunda tek ve mutlak yargılayıcının Allah olduğunu, başta kendim olmak üzere kimsede diğer Müslümanların imanını ölçme yetkisinin ve hakkının bulunmadığını kabul ediyorum.”
• “Hangi şartlar altında olursa olsun yalan söylemeyeceğime, verdiğim sözden asla dönmeyeceğime, ne olursa olsun kimseyi aldatmayacağıma, Allah’ın emrettiği gibi dosdoğru olacağıma söz veriyorum.”
• “Müslüman olsun olmasın, hatta en şedit düşmanım olsa bile hiçbir insanın hakkına girmeyeceğime, hiç kimseye hiçbir gerekçeyle haksızlık ve zulüm etmeyeceğime söz veriyorum.”
• “Kendi çevremden başlayarak, dünyanın neresinde olursa olsun zulme, haksızlığa uğrayanların yanında ve zalimlerin karşısında olacağıma, mazlumların uğradığı zulmü ortadan kaldırmak için elimden ne geliyorsa yapacağıma söz veriyorum.”
• “Makamımı, mevkiimi, hayat boyunca kazandığım malı mülkü kaybetmek pahasına olsa bile adaletsizliğin karşısında duracağıma, tepkisiz kalmayacağıma söz veriyorum.”
• “Hangi gerekçeyle olursa olsun kimseye asla iftira etmeyeceğime, kimseye tuzak kurmayacağıma, gayesi ne olursa olsun hile yapmayacağıma, başkalarınca yapılan hiçbir hileye bilerek alet olmayacağıma söz veriyorum.”
• “Kimsenin dedikodusunu yapmayacağıma, dedikodu yapılan bir ortamda dedikoduyu doğrudan sonlandıramıyorsam dedikoducuları uyararak ortamı terk edeceğime söz veriyorum.”
• “Hangi gerekçeyle olursa olsun rüşvet vermeyeceğime, rüşvet almayacağıma, görevimi yahut makamımı kendime ya da yakınlarıma haksız kazanç sağlamak için kullanmayacağıma söz veriyorum.”
• “Yaptığım işi en kaliteli, en doğru, en güzel, en eksiksiz şekilde yapmak için var gücümle çabalayacağıma, işimde ustalaşmak ve mükemmele ulaşmak için gayret etmeyi hiç bırakmayacağıma söz veriyorum.”
• “Başka herkes öyle yapıyor olsa bile, çoluğumu, çocuğumu, akrabalarımı, dostlarımı hak etmedikleri makamlara yerleştirmek için kimsenin kapısını çalmayacağıma, bana bu tür taleplerle gelenler olursa onları net bir şekilde reddedeceğime söz veriyorum.”
• “Hayatta çeşitli zorluklarla pençeleşen insanların, fakirlerin, yetimlerin, öksüzlerin, yardıma muhtaç kadın, çocuk ve erkeklerin sıkıntılarına bigâne kalmayacağıma, onların durumlarını iyileştirmek için elimden ne geliyorsa yapacağıma söz veriyorum.”
• “Allah’ın ilk emrinin “oku” olduğunu biliyorum ve ilahi mesajın kendisinden başlamak üzere Allah’ın istediği gibi bir kul olabilmek adına yapmam gerekenleri öğrenmek için ömrüm boyunca okuyacağıma, araştıracağıma, tahkik edeceğime söz veriyorum.”
• “Hayatımı, kendime ve topluma hiçbir katkı sağlamayacak boş işlerle geçirmeyeceğime, her daim varlığımı hem bu dünyada hem öteki dünyada anlamlı ve kıymetli kılacak faaliyetlerin peşinde olacağıma söz veriyorum.”

Bu maddeleri okuyan kişilerden önemli bir kısmının Müslüman OLMAMAYI seçeceği kanaatindeyim!

Ne yazık ki bu yalansız, talansız, dedikodusuz, hilesiz hurdasız Müslümanlık çok insana yavan, zor, hatta dayanılmaz gelecektir.

Bilgisayarı yeniden başlattığımızda, sağlıklı bir başlangıç için, yüklenmemesi gereken virüslerin engellenmesi, iyice “enfekte” olmuş bazı programların hiç açılmamasıyla sonuçlanabilir. Ancak bu göze alınması gereken bir maliyettir. Resetlemenin amacı zaten bu değil midir?

Yüzde doksan dokuz oranında “yalandan” Müslümanın varlığındansa, çok daha az sayıda “sahiden” Müslümanın varlığı evladır.

Nicelik değil niteliktir mühim olan.

Kimse azınlığa düşmekten korkmasın, zira bu sayılan maddelerin altına samimiyetle imza atıp sözünü tutan, âdil, ahlaklı, dürüst, çalışkan kimseler velev ki çoğunluğu ateistlerden oluşan bir ülkede yaşasalar bile daima el üstünde tutulacaklardır.

Bu uçuk fantezinin hayata geçmesini beklemeye gerek var mı? Gelin bu hayale siz de katılın. Hep birlikte, modernize edilmiş bir “tecdid-i iman” yöntemiyle imanımızı kişisel olarak “resetlemeyi” deneyelim. Yukarıdaki her bir maddeyi bir kez daha okuyun. Belki sizin de ekleyeceğiniz maddeler vardır. Onları da ekleyin. Her bir maddenin altına tek tek “okudum, anladım ve kabul ettim” yazıp imzalayın. Sonra bu sözleşmeyi çerçeveletip görebileceğiniz bir yere asın. İmzanızı atarken çok zorlandığınızı göreceksiniz. Ama “değişim” dediğimiz şey iyice zorlanmadan olmuyor…

Açıkça görüyoruz: Müslümanların “bilgisayarları” çok ağırlaştı. Aşırı ısınıyor, çok gürültülü çalışıyor. Bir resetleme işleminin gerekliliği her gün biraz daha belli ediyor kendisini. Naçizane kanaatimce bu operasyonu ertelemenin âlemi yok. Her Müslümanın oturup bir muhasebe yapması, bunun böyle gitmeyeceğini anlaması lazım.

Ne diyorsunuz? Var mısınız imanı resetlemeye? Ama unutmayın: resetledikten sonra birçok şey farklı olabilir! Konforunuz bozulabilir… Ona göre!..

Benden uyarması…

---

Bu yazı ilk olarak fikircografyasi.com sitesinde yayımlanmıştır.